اسپانو در خیال

جای همه‏ی دوستان خالی!
دیروز (جمعه) رفتیم بیرون شهر. البته یه پارک جنگلی نزدیک شهر. بعد از یه مدتی ورجه وورجه کردن گفتیم بریم یه دستشویی چیزی پیدا کنیم.چشتون روز بد نبینه, با یه نوشته‏ی جالبی روی در دستشویی روبرو شدیم:
جمعه‏ها تعطیل است!
جالبه نه؟!

یعنی کافیه بیای پای سیستم. تمام مباحثی رو که می‏خواستی بنویسی, همه و همه یادت میره. انگار که این سیستمه یه دکمه ریست به تخیلات و تفکراتت داره. جالبه که بعضی وقتا همین که از پای سیستم بلند میشم تازه یادم میاد که چیکار داشتم.
بگذریم….
چند روز پیش مطلبی رو سایت بی‏بی‏سی اعلام کرده بود که برام خیلی جالب بود با عنوان : در انجمن روانشناسان فلانلند، که واقعن جالب بود. وقتی کمی درباره‏ی خودم فکر کردم دیدم اوه اوه ! وضعیت خرابه! چرا؟ شدم حل و المسائل دیگران قافل از اینکه مسایل خودم رو نتونستم حل کنم. نه اینکه مسایل من با اونا تفاوتی داره نه، فقط اینکه من مشکلات خودم رو نمیبینم. چون خودم و هنوز نشناختم و …

من دارم راه حلی رو به دیگران پیشنهاد میکنم که خودم به اونا نیاز دارم ولی خودم اصلن مشکلم رو ندیدم که بخوام دنبال راه حلش باشم. جالبه نه!

دوباره دکمه‏ی ریست خورد!…

واقعن گه نوشتن سخته. یه استادی داشتیم می‏گفت: ما ایرانیا برای حرف زدن همیشه آماده‏ایم ولی اگه بخوایم دو کلمه بنویسیم عمرن بتونیم.

اینو واقعن من برای خودم به تمام معنا درک کردم !!!!!!!